 Posted: Sun 10:57, 02 Sep 2007 Post subject: |
|
Wiersze są dość chatyczne, pesymistyczne i nieco dziwne. 1 i 3 oryginalne, ale 2 w ogóle nie lubię, jest za banalny. Podczas czytania jedno tylko obudziło się we mnie uczucie, mianowicie chęć polemizowania z tym ostatnim zdaniem 3ego wiersza  |
|
| Posted: Sun 9:26, 02 Sep 2007 Post subject: |
|
| No całkiem fajne ^^
Tak, ładne. Jeszcze się wyrobisz ;] Są fajne. |
|
| Posted: Sun 8:08, 02 Sep 2007 Post subject: Bohomazy Szokci - czyli co ona nazywa poezją. |
|
| Dam wam trzy moje najnowsze wiersze, bo stare mi się gdzieś zapodziały, a szkoda n_n
Uprzedzam, że są cienkie i nietypowo wierszowane...niektórzy skłonni mówić, że chylą się w kierunku bajek, acz kilku elementów im brakuje ^^ A więc: 1) Kiedy jesteś sam na sam ze swoimi myślami, A w ręku trzymasz naładowaną broń, Z którą - mimo sprzeciwu pluszowej maskotki - Zawsze śpisz... Co wtedy chciałbyś zrobić? O czym mi powiedzieć? Kiedy ja jestem w takiej sytuacji - Śmieję się głośno, bezczelnie i szyderczo. Nawet jeśli wyglądam na wariatkę, nawet jeśli tak jest, Wiedz, mój przyjacielu, że ja już dawno poniosłam wewnętrzną śmierć. I co ja mam wtedy zrobić? Do kogo się odezwać? Kiedy jesteś już gotowy, pamiętaj - Jeden strzał aby o wszystkim zapomnieć. A teraz w drogę: Pokaż innym, że jesteś szalony jak ja! Nie musisz już nic robić. Trwonić niepotrzebnych słów. Kiedy zaśniesz już na zawsze Odkryjesz świat zanurzony w ciemnościach, Gdzie będziesz mógł zrzucić swą skórę I stać się sobą - jak nigdy. Wtedy uśmiechnij się do mnie. Podziękuj mi za wyzwolenie. 2) Za oknem znów krople deszczu dudnią w parapet. A może to łzy? Tak... Na purpurowym nocnym niebie Tylko zdesperowane gwiazdy pysznią się w ciemnościach. Może chcą mnie pocieszyć? Ja jednak wiem, że po deszczu zawsze jest kolejna ulewa... Nie widzę drogi - za ciemno aby ujrzeć światło. I znów potykam się by ponownie upaść... Jak dziecko we mgle, które narodziło się by nigdy nie dostrzec światła dziennego. Może mi się zdaje, a może to prawda - Jeszcze nigdy nie poczułam smaku szczęścia, Którego inni zajadają łapczywie, popijając miłością. Jeśli kiedyś będzie mi dane dojśc do miejsca, Gdzie sprzedają te smakołyki - Kupię ich jak najwięcej, nie zważając na ich wygórowana cenę. Obiecuję. Obiecuję! Lecz w tej chwili - płaczę. 3)Kilka promieni słonecznych wpadło przez okno, Zatańczyły ochoczo po Wnętrzu I to jakim Wnętrzu! Wszędzie roiło się od marzeń. Marzenia były różne: Jedne realne, Drugie różowe. Inne wyszukane, Kolejne malowane. Pewnego razu do Wnętrza trafiła dziewczynka. Zawsze marzyła o własnym motylku, Z którym codziennie mogłaby wychodzić na spacery. To właśnie motylka szukała we Wnętrzu. Promienie słoneczne wciąż wtrącały się bezczelnie W najciemniejsze zakamarki Wnętrza. Na półkach leżały różne marzenia; Przeróżne lizaki w kształcie bajkowych bohaterów, Aniołki na sznurkach. Nie było motylków. Ach, nie było motylków! Zrozpaczona dziewczynka doszła do końca Wnętrza. Zastała tam pustą ścianę, Na której wyryto napis: Marzenia nie czekają się spełnienia Lecz po to są, abyśmy znali wartość tego, Czego nigdy nie osiągniemy. Ach, i uprzedzam, że moje wiersze nie mają tytułów. Nie przywykłam określać całej treści przekazu jednym słowem ^^ Oceniajcie! |
|